چرا بشار اسد حاضر به دیدار با اردوغان نشد؟
تاریخ انتشار: ۱۴ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۳۶۵۵۷
به گزارش ایران آنلاین، یک تحلیلگر برجسته عربی در مقاله‌ای به بررسی عوامل اصلی خودداری رئیس جمهوری سوریه از دیدار با همتای ترکی خود اشاره و تاکید کرد که بشار اسد حق دارد نخواهد به اردوغان امتیاز بدهد.
چند روز قبل خبرگزاری رویترز به نقل از منابع آگاه گزارش داد که «بشار اسد» رئیس جمهوری سوریه پیشنهاد دیدار با «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهوری ترکیه در حضور «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهوری روسیه را رد کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این درحالی است که طی ماه‌های گذشته دولت ترکیه و شخص اردوغان لحن آشتی‌جویانه‌ای در قبال دمشق پیش گرفته و در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه به دنبال همگرایی با سوریه هستند. اما بشار اسد ضمن رد پیشنهاد دیدار با اردوغان تاکید کرده که آنکارا باید حسن نیت خود را در عمل نشان دهد نه حرف.
در این راستا «عبدالباری عطوان» تحلیلگر برجسته جهان عرب و سردبیر روزنامه رای‌الیوم مقاله جدید خود را به همین موضوع اختصاص داده و نوشت، ما از گزارش خبرگزاری رویترز که اعلام کرده بود بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه تاکنون در برابر فشارهای روسیه برای دیدار با رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در مسکو مقاومت کرده است، تعجب نمی‌کنیم؛ زیرا می‌دانیم بشار اسد نمی‌خواهد شش ماه مانده به انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه یک پیروزی رایگان به اردوغان بدهد.
عطوان افزود، بشار اسد حق دارد که نخواهد با اردوغان دیدار کند. دیدار و گفتگو با اردوغان یک دیدار ساده یا صرفا مانور رسانه‌ای نیست بلکه بسیار پیچیده‌تر از این حرف‌هاست و نمی‌توان آن را با واسطه یا «ریش گرو گذاشتن» یا اصطلاحا با گفتن «گذشته‌ها گذشته» حل کرد. اردوغان همان کسی است که طی ده سال گذشته در چارچوب یک پروژه آمریکایی-اسرائیلی برای نابودی سوریه تصمیم گرفت آتش جنگ علیه این کشور را شعله‌ور کند. اما در مرحله کنونی او در چارچوب اهداف و طمع‌ورزی‌ها و منافع خود تصمیم به توقف این جنگ گرفته؛ آن هم بدون اینکه شروط سوریه را به ویژه در زمینه عقب‌نشینی کامل از همه مناطق این کشور اجرا کرده یا غرامت تجاوزات خود را بپردازد یا اینکه دست کم از ملت و دولت سوریه عذرخواهی کند.
در ادامه این یادداشت آمده است، اردوغان چقدر دچار خطا شده بود که تصور می‌کرد بشار اسد در پاسخ به پیشنهاد او (اردوغان) به مسکو رفته و با وی دیدار می‌کند؛ زیرا بشار اسد کسی است که بعد از 11 سال ایستادگی در برابر دشمنانی متشکل از 65 کشور به سرکردگی آمریکا، همچنان در موضع قدرت باقی مانده و علی‌رغم هزینه‌های مادی و انسانی زیادی که پرداخت، ملت سوریه را از یک بحران بزرگ خارج کرد. در آن زمان اردوغان فکر می‌کرد در موضع قدرت قرار دارد و تنها چند هفته یا چند ماه طول می‌کشد نظام سوریه سرنگون گردد و با غرور و استکبار میانجی‌گری روسیه را در پرونده سوریه رد کرد.
عبدالباری عطوان ادامه داد، رجب طیب اردوغان آن زمان وعده داد بود که در مسجد اموی در مرکز دمشق نماز بخواند. اما امروز می‌بینیم که مکر نیرنگ‌کننده به خودش برگشت و انفجارهای تروریستی به میدان تقسیم در قلب استانبول رسید. اکثر نظرسنجی‌ها نیز حاکی از تنزل موقعیت اردوغان و حزب وی در انتخابات ریاست‌جمهوری آینده است. مسئله آوارگان سوری و حمله به شمال سوریه داغ‌ترین موضوعات در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه بوده و اردوغان در تلاش برای آشتی با دمشق به واسطه روسیه است.
بر اساس این مقاله، اصلی‌ترین عامل رد پیشنهاد دیدار با رئیس جمهور ترکیه از جانب بشار اسد آن است که رهبری سوریه و نیز اکثر رهبران عرب دیگر به اردوغان که این روزها در محاصره بحران‌ها قرار گرفته اعتماد ندارند؛ زیرا کارنامه او طی ده سال گذشته پر از فراز و نشیب‌ها، خلف وعده‌ها و خنجر زدن از پشت به دوستان و دشمنان بوده است. آیا ندیدیم اردوغان با کشوری مانند سوریه که درهای خود را به روی ترکیه گشوده بود چه کار کرد؟ آیا اردوغان نبود که جنبش اخوان المسلمین را در مصر رها کرد و درهای ترکیه را به روی آن بست؟ آیا اردوغان نبود که با چرخش در سیاست‌های خود فعالیت معارضان سوری در ترکیه را متوقف کرد؟
این کارشناس عرب زبان تصریح کرد، آیا اردوغان همان کسی نیست که آوارگان سوری را به زور از شهرهای ترکیه بیرون کرد؟ آیا اردوغان همان کسی نیست که رابطه ترکیه را با رژیم اشغالگر صهیونیستی ترمیم کرد و ....؟ البته نشست دو جانبه روسای جمهور سوریه و ترکیه مسئله‌ای است که باید انجام شود اما بعد از خروج همه نیروهای ترکیه از خاک سوریه، تاسیس صندوق منطقه‌ای-بین‌المللی برای تامین مالی پروژه‌های بازسازی سوریه، اجرای فوری همه تصمیمات اجلاس سوچی در زمینه پایان دادن به حضور همه نیروهای مسلح تروریستی در شمال غربی سوریه و احیای معاهده «آدنا» برای محافظت از مرزهای دو کشور.
در ادامه مقاله عطوان تاکید شده است، اپوزیسیون ترکیه که زیر چتر ائتلاف شش‌جانبه علیه حزب عدالت و توسعه متحد شده، همه این خواسته‌های دمشق را بدون قید و شرط پذیرفته و اعلام آمادگی کرده که در صورت رسیدن به قدرت، روابط را با سوریه به طور کامل احیا کرده و همه پناهجویان سوری را به سلامت به کشورشان برگردانده و امنیت آنها را تضمین کند. بنابراین چه دلیلی دارد که سوریه در شرایط فعلی به اردوغان و حزب متبوع وی امتیاز بدهد؟ چرا باید دمشق امتیازی به اردوغان بدهد که موجب گردد او برای 6 یا 7 سال دیگر در منصب قدرت باقی مانده و به وعده‌های مبهم خود ادامه دهد؟
عطوان در این یادداشت اشاره کرد، اگر اردوغان در انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه پیروز شود و قدرت و نفوذ خود را دوباره به دست آورد آیا شانسی برای اجرای وعده‌های او وجود دارد؟ ما به خوبی می‌دانیم ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه می‌داند که بشار اسد قدردان مسکو است و در عین حال روسیه در جنگ اوکراین به ترکیه نیاز دارد. اما با این وجود تحقق مطالبات عادلانه هم‌پیمانان روسیه و در راس آنها سوریه و ایران باید در راس اولویت‌های پوتین باشد.
در پایان این مقاله آمده است، با همگرایی ترکیه و سوریه می‌توانیم شاهد گشودن یک صفحه سفید و پاک جدید باشیم و به این نظریه که گفته می‌شود «هیچ دشمنی و هیچ کینه‌ای بین دولت‌ها و ملت‌ها دائمی نیست» اعتقاد داریم. اما هرگونه آشتی باید یک پایه محکم داشته باشد و هرکسی که خطاکار بود موظف به عذر خواهی است، هرکسی که ویران کرد وظیفه بازسازی آن را دارد و هر طرفی که اشغالگری کرده باید عقب‌نشینی کند و این موارد به ویژه باید در پرونده سوریه رعایت گردد.
انتهای پیام/
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: انتخابات ریاست جمهوری ترکیه پیشنهاد دیدار رئیس جمهوری آیا اردوغان بشار اسد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۳۶۵۵۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کریدور عراق-اردوغان- اروپا / چالش‌های فنی و زیرساختی
علی آهنگر- روزنامه اعتماد-وقتی در ۱۹ شهریور ۱۴۰۲ بایدن در دهلی‌نو توافق بر سر کریدور عرب-مد را اعلام کرد، تنها صدای مخالف رجب طیب اردوغان بود. بیست کشور ثروتمند جهان که عنوان جی۲۰ را با خود یدک می‌کشند، دو روز شهریور گذشته را در دهلی‌نو به سر بردند. جهان و آنچه در او هست در این دو روز چشم به خیابان‌های نه چندان پر زرق و برق دهلی‌نو دوخته بود. همه می‌دانستند که چکش‌های نارندرا مودی بر میز ریاست اجلاس نمادی بیش نیست و توافق‌های اساسی همه از پیش صورت پذیرفته است. اما جهان بی‌تاب از اعلام توافقی بود که هندوستان را از یک کریدور به امارات و عربستان و از آنجا به دریای مدیترانه و اروپا متصل می‌کرد. کریدوری که از آن پس در ادبیات ژئوپلیتیک به کریدور عرب- مد شهرت یافت. معلوم بوده و هست که این کریدور به این سادگی‌ها به سرانجامی نخواهد رسید. اما نکته این بود که رجب طیب اردوغان با صدای بلند مخالفتش را با این کریدور اعلام کرد و بیان داشت ترکیه باید از این معامله سهمی داشته باشد. امارات متحده عربی از سوی رهبران گروه ۲۰ ماموریت یافت تا رضایت خاطر این صدای بلند و پرغوغای آناتولی را کسب کند. نتیجه این سر و صدا و آن لابی‌های پشت پرده با امارات و قطر در سفر روز دوشنبه سوم اردیبهشت ۱۴۰۳ اردوغان به عراق نمایان شد. وقتی اردوغان در فرودگاه بغداد با استقبال محمد شیاع السودانی بر فرش قرمز گام نهاد تا از یگان استقبال سان ببیند، وزیران راه و حمل و نقل امارات و قطر هم در هتل‌های بغداد جا خوش کرده بودند. همه چیز مهیا بود تا رجب طیب اردوغان و شیاع السودانی در پشت میز‌های سالن بزرگ تشریفات کاخ نخست‌وزیری بایستند و وزیران راه ترکیه، عراق، امارات و قطر امضاهای‌شان را پای یادداشت تفاهمی برای ایجاد کریدوری جدید بگذارند که چهره ژئوپلیتیک منطقه را تغییر می‌دهد.
کریدوری که از این پس کریدور عراق-ترکیه-اروپا نام دارد که ما بحق آن را در این نوشتار کریدور عراق- اردوغان-اروپا نام نهادیم، چراکه برپایی این کریدور بیش و پیش از هر چیز قاچ بزرگی از کیک تجارت و اقتصاد آینده اقیانوس هند-اروپا را نصیب ترکیه می‌کند و نقش رجب طیب اردوغان را در به دست آوردن این قاچ بزرگ ژئوپلیتیکی برای ترکیه روشن می‌دارد. با برپایی این کریدور که ظاهرا علاوه بر ارتباط با هند، تجارت و البته رضایت چین را نیز به همراه دارد، عراق و بندر فاو در جهان برجسته می‌شوند. فاو شهر بندری کوچکی در دهانه اروندرود است که برای رزمجویان آن سال‌ها خاطرات عمیقی را به همراه دارد. مگر می‌شود فاو را بگویی و از آن همه درگذری؟!
آن فاو بی‌قرار با آن مسجد با نمازگزار‌های مخلص بی‌شمار حالا تبدیل به یک بندر بزرگ می‌شود. بندری فخر جبل علی در امارات. اگر بندر جبل علی امارات با ۶۷ اسکله کانتینری لقب بزرگ‌ترین بندر خاورمیانه را به خود داده، حالا قرار است تا سال ۲۰۲۵ در برابر بندر ۹۰ اسکله‌ای کانتینری فاو کلاه از سر بردارد. می‌گویند با راه‌اندازی فاز نخست این کریدور در ۲۰۲۸ که ترکیبی از بزرگراه‌ها، راه‌آهن، انتقال خطوط نفت و گاز و خطوط ارتباطات است، زمان رسیدن بار‌ها به اروپا از ۴۵ روز دماغه امیدنیک و ۳۵ روز دریای سرخ، به ۲۵ روز کاهش می‌یابد. یعنی کالا‌های ساخت چین و هند ده روز زودتر به دست مشتریان سیری‌ناپذیر اروپایی می‌رسد. اما این تمام مطلب نیست. آن‌گونه که میدل ایست‌ای می‌گوید؛ عراق چشم دارد در قالب این قرارداد، ۱۷ میلیارد دلار سرمایه جذب کند، ۱۲۰۰ کیلومتر راه‌آهن خود را از فاو به ترکیه و از آن طریق به اروپا برساند، قطار‌هایی با ۳۰۰ کیلومتر سرعت در ساعت در ریل بگذارد، سالانه ۴ میلیارد دلار درآمد کسب کند و برای ۱۰۰ هزار نفر از جوانان عراقی کار و شغل بسازد. اینها همه خوب است، اما یک نقص عمده و یک عیب بزرگ دارد. نقص عمده داستان پیش گفته این است که از دو مبدا اصلی تجارت امروز و آینده کریدور‌هایی که قرار است از خلیج فارس بگذرد، یعنی چین و هند کسی در بغداد نبود تا در کنار وزیران راه چهار کشور عراق، ترکیه، امارات و قطر، به عنوان تضمین‌کننده اصلی دادن کالا و کانتینر پای قرارداد را امضا کند. و، اما عیب بزرگ و بسیار بزرگش این است که هیج سهمی برای نقش ژئوپلیتیک ایران در منطقه قائل نشده است. مگر می‌شود ابرکشتی‌های کانتینری با میلیون‌ها تن کالا از جلوی چشمان بندر چابهار و آن پهنه بیکران دشت مکران بگذرند، برای لنج‌های ماهیگیری کنارک دست تکان دهند و در شمالی‌ترین نقطه خلیج فارس، در بندر فاو پهلو بگیرند؟! آقای رجب طیب اردوغان لابد فکری کرده‌اند که چنین چیزی تحقق یافتنی نیست. پس تا دیر نشده، چهار کشور ترکیه، عراق، امارات و قطر خوب است به تهران بیایند؛ وزیرانی از چین و هند هم در پایتخت ایران حضور یابند و بر نقش تاریخی ایران و بندر مکران و چابهار انگشت تایید بگذارند.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»